به گزارش کیهان، از روز گذشته دیدگاه‌های مختلفی درباره دلایل و عوارض حذف ارز 4200 تومانی در سال 1401 در فضای مجازی مطرح شده است. این مواجهات در پی اظهارات اخیر سید احسان خاندوزی، وزیر اقتصاد دولت سیزدهم درباره ماجرای حذف ارز ترجیحی و البته تیترهای نادرست برخی رسانه‌ها درباره این اظهارات مطرح شد.
خاندوزی گفته بود که «بر اساس قانون بودجه سال 1400، دولت مکلف شده بود که در این سال با ارز ترجیحی خداحافظی کند و به‌جای آن، روش‌های حمایتی دیگری برای مردم در پیش بگیرد. به همین دلیل، دولت موظف شد تنها 8 میلیارد دلار ارز ترجیحی برای کل سال 1400 اختصاص دهد. در نیمه اول سال، تقریباً این مبلغ به‌طور کامل مصرف شد و دولت باید مصوبه مجلس را اجرا می‌کرد».
او همچنین با اشاره به تنگناهایی که دولت سیزدهم با آنها مواجه بود، یادآور شد: «همچنین با توجه به آغاز جنگ اوکراین در همان سال 1400 و فاصله‌های قیمتی با کشورهای همسایه که منجر به قاچاق گسترده کالاها شد، چشم‌انداز این بود که در سال‌های آینده نه‌تنها با 10 یا 12 میلیارد دلار، بلکه با اعداد بسیار بزرگ‌تری از ارز ترجیحی مواجه خواهیم بود که ممکن است اصلاً در دسترس نباشد. در این شرایط، اجرای این سیاست می‌توانست موجب شود بانک مرکزی مجبور به استفاده از پایه پولی خود شود و این امر آثار تورمی دیگری را به‌همراه داشته باشد».
در حقیقت خاندوزی به شرایطی اشاره کرد که از دولت روحانی به جا مانده بود؛ یعنی بر باد دادن منابع ارزی کشور برای تأمین ارز ترجیحی همه کالاهای وارداتی و در چنین شرایطی دولت سیزدهم با خزانه خالی، چاره‌ای جز حذف ارز ترجیحی نداشت و البته از اجرای این تکلیف شانه خالی نکرد و با کمترین تبعات ممکن آن را اجرائی کرد.
همان‌طور که خاندوزی تصریح کرده است «آقای رئیس‌جمهور به‌شدت اصرار داشتند که روش جایگزین حمایتی حتماً آماده شود تا کمترین فشار به طبقات ضعیف جامعه وارد گردد»، شهید رئیسی تأکید ویژه‌ای داشت که این تکلیف باید با کمترین تبعات برای مردم همراه باشد و به همین منظور دولت یارانه‌های 45 هزار تومانی را به 300 و 400 هزار تومان افزایش داد تا بخشی از افزایش هزینه خانوارها جبران شود.
خاندوزی البته در بخش دیگری از سخنان خود اظهار کرد که نظر وزارت اقتصاد این بود که حذف ارز 4200 باید به صورت تدریجی انجام می‌شد، اما علی‌رغم شفافیت سخنان خاندوزی، برخی رسانه‌ها برداشت خود را از این سخنان تیتر کردند و نوشتند که خاندوزی به اشتباه بودن حذف ارز 4200 اعتراف کرده است.
متن و حاشیه
در حاشیه این شیطنت رسانه‌ای، موضوع دیگری مطرح شد که مسئول حذف ارز 4200 دولت بوده یا مجلس حال آنکه اساسا این بحث، یک موضوع حاشیه‌ای بوده و اصل ماجرا به نحوه تولد ارز 4200 در دولت روحانی و فسادهای رخ داده پس از آن برمی‌گردد.
دولت روحانی از بهار سال 97 ارز 4200 را برای همه کالاها عرضه کرد و نه تنها منابع ارزی را هدر داد که نهایتا بانک مرکزی ناچار شد از بازار ارز بالای 20 هزار تومان بخرد و به نرخ 4200 به واردکننده بدهد و ما به التفاوت هم از محل افزایش پایه پولی جبران کند که یک سرنخ رشدهای سرسام‌آور پایه پولی، نقدینگی و تورم در پایان دولت روحانی به همین موضوع بر می‌گشت. از طرفی برخی پرونده‌های فساد شکل گرفته در آن دوره همچنان در دستگاه قضائی باز است.
 پوست موز زیر پای دولت سیزدهم
دولت سیزدهم در این وضعیت که نه می‌شد ارز ترجیحی را ادامه داد و نه می‌شد به دلیل تبعات تورمی، آن را به راحتی حذف کرد روی کار آمد. وضعیت به گونه‌ای بود که حتی عباس عبدی نوشت: «دو پوست موز زیر پای دولت است. اول ادامه دلار ۴۲۰۰ تومانی. دوم حذف دلار ۴۲۰۰ تومانی. انتخاب کنید که کدام گام را برخواهید داشت؟»
از همین یک نکته می‌شود فهمید که دولت مدعیان اصلاحات چه آشی برای دولت سیزدهم پخته بود، اما دولت شهید جمهور با شهامتی که در بین مدعیان اصلاحات کمتر پیدا می‌شود، این سیاست تحمیلی را به بهترین شکلی که در آن شرایط امکان داشت اجرا کرد. در این بین کسانی که امروز به دولت سیزدهم حمله می‌کنند باید درباره آنچه از خود بر جای گذاشتند یعنی خزانه خالی، تعهدات سنگین و ترک فعل پاسخگو باشند نه اینکه در مقام مدعی از دولتی که شهامت اصلاحات واقعی را داشت طلبکار شوند.